14 mei 2017.

De kardinaal en de moraal

Kardinaal Eijk heeft in een interview gepleit voor een encycliek of een ander kerkelijk document over de genderproblematiek. De kardinaal heeft inderdaad gelijk dat het de hoogste tijd is dat de Kerk haar morele gewicht in de waagschaal van de wereld legt om een stevig tegenwicht te bieden tegen de duivelse genderideologie die heel de menselijke waardigheid en ieder moreel fundament in de schepping ondergraaft. Dat hij daarvoor een beroep doet op de huidige paus lijkt mij echter een daad van vermetel vertrouwen. Nog sterker: het lijkt me voor het gezag van de katholieke moraal beter als paus Franciscus er niet over schrijft. De raadgevers en “deskundigen” waarmee hij zich omringt, lijken mij niet de mensen die de traditionele katholieke moraal duidelijk en helder voor het voetlicht kunnen en willen brengen.

Ik denk dat we meer onze hoop moeten stellen op moedige bisschoppen – en als het kan kardinalen – die deskundig en zonder menselijk opzicht de waarheid verkondigen. Kardinaal Eijk is zelf een deskundige op het gebied van de katholieke moraal. Ik zou hem willen oproepen een leesbaar en duidelijk stuk te schrijven (een aartsbisschoppelijke encycliek) over de katholieke moraal waarin alle actuele thema’s aan de orde komen, zodat katholieken en niet-katholieken weten hoe de Kerk over morele vraagstukken denkt en waarom. Hij kan dit aan zijn collega bisschoppen voorleggen met de vraag of ook zij hieronder hun handtekening willen zetten. Doen ze dat niet of niet allemaal, het zij zo. Er zullen er zeker zijn die bang zijn voor de reacties in de media en het stuk daarom, zoals gebruikelijk, wel katholiek maar niet “opportuun” of “prudent” vinden. Eminentie, laat u daardoor niet afschrikken. Denk liever aan het heil van de zielen die van hun bisschoppen al heel lang geen duidelijk geluid op moreel gebied meer gehoord hebben en daarom leven en handelen zoals de heidenen. Stel de mensen voor de keuze. Benoem wat katholiek is en wat niet-katholiek. En leg uit waarom God een bepaalde levenswijze vraagt.

De libertijnse propaganda is zo massaal en massief dat bijna niemand eraan ontsnapt. Het is het enige geluid dat je hoort en mensen raken eraan gewend en gaan het gewoon vinden. Ik noem een paar terreinen.

Het samenleven zonder huwelijk is algemeen aanvaard. Ik kan me niet herinneren dat er de laatste decennia nog een bisschop is geweest die een dergelijke situatie als zondig, laat staan doodzondig, heeft betiteld. Geen bisschop die een vastenbrief aan deze kwestie heeft gewijd. Gelovigen die in een dergelijke situatie leven, gaan zonder gewetensbezwaren te communie, als het zo uitkomt en zijn niet bang voor hun eeuwige bestemming.

Reageerbuisbevruchting is ook voor leden van de Kerk de gewoonste zaak van de wereld. Niemand denkt erover na of het moreel verantwoord is. Het standpunt van de Kerk is via prediking of catechese, via bisschoppelijke brieven nooit onder de aandacht van de gelovigen gebracht. Veel mensen hebben überhaupt niet het idee dat dit zondig is. Wie zou het hun verteld hebben?

Euthanasie raakt steeds meer algemeen aanvaard. Misschien heeft men vaag nog het idee dat de Kerk ertegen is. Van tijd tot tijd halen bepaalde gevallen de krant, maar die priesters worden vaak als conservatief weggezet. Er zijn bisschoppen die hier ook de van-geval-tot-geval-prudentie tot norm hebben verheven. Zo is het voor velen ook niet duidelijk waarom het niet zou mogen.

Alles wat met homoseksualiteit en genderideologie te maken heeft, ligt uiterst gevoelig. Zet je daar in moreel opzicht vraagtekens bij, dan word je over het algemeen bijzonder agressief benaderd: dan ben je homofoob, homohater of fascist. Er is geen enkele rationele benadering. Uitwisseling van argumenten is nauwelijks mogelijk. In het buitenland zijn er verschillende bisschoppen aangeklaagd omdat zij de leer van de Kerk verkondigden. Dat bleef vooralsnog zonder gevolg maar hoe lang nog, is maar de vraag.

Kritiek op homohuwelijk of gender heeft net als bij kritiek op de islam voor individuele personen nare gevolgen: uit angst voor represailles zwijgen de meesten en wat nog erger is praten sommige bisschoppen de wereld en de duivel maar min of meer begrijpend naar de mond. Niks nieuws onder de zon. Martelaren zijn in de kerkgeschiedenis, ook onder bisschoppen, een kleine minderheid.
Maar die minderheid is de redding van de Kerk.
Daarom, eminentie, wacht niet op de paus, neem uw verantwoordelijkheid.
De Nederlandse Kerk wacht op U.

C. Mennen pr, www.mennenpr.nl