Inleiding

In de jaren zestig van de vorige eeuw werd om plaats te maken voor de uitbreidingen van de fabriek van Organon de oude, rijke neogotische paterskerk waarin de zalige Titus Brandsma nog de eucharistie had gevierd, tot verdriet van veel Ossenaren afgebroken. In plaats daarvan kwam er een nieuwe, moderne zaalkerk met stoeltjes. En de gedachte dat paus Johannes XXIII de ramen van de Kerk met het Concilie naar de moderne wereld toe had open gezet, werd plastisch tot uitdrukking gebracht door het feit dat de hele wand achter het altaar uit glas was gemaakt zodat de vierende gemeenschap een open blik op de wereld had. Het was een uitdrukking van het feit dat in de opvatting van velen toen de liturgie alles met de wereld te maken moest hebben. In toenemende mate werden maatschappelijke problemen thema’s in de liturgie. Niet alleen in de prediking maar ook in gebeden en symbolen werden in vele parochiekerken de apartheid in Zuid-Afrika, de onrechtvaardige verhoudingen in Zuid-Amerika en de plaatsing van de kruisraketten in Woensdrecht behandeld. De eucharistie werd steeds meer een christelijk actiemiddel.
In 1989 schrijft de Vlaamse jezuïet Karel van Isacker in zijn boekje “Ontwijding” dat een vlammend protest is tegen deze ontwikkeling: “In een halve generatie zijn priesters erin geslaagd de mensen het knielen af te leren. De bidstoelen zijn verdwenen. In plaats kwamen de zitbanken van de emancipatie…. De kerk is een vergaderzaal waar de les van elke eredienst verleerd is: in Gods nabijheid werpt de mens zich neer, sprakeloos voor het mysterie.” Sinds enkele jaren lijkt er in ons land een zekere kentering zichtbaar, niet algemeen en ook niet radicaal maar toch. Wierook mag weer. Processies worden in ere hersteld. In veel kerken worden aanbiddingsuren gehouden. En bij de verbouwing onlangs van de Osse St. Jozefkerk heeft men de glaswand dicht gemaakt. Men had blijkbaar tijdens de viering meer last dan inspiratie van de wereld. Een goed teken, zou ik zeggen. Misschien staan er weer meer mensen open voor het heilige, voor het mysterie. Misschien breekt langzamerhand, en dat zou nog verheugender zijn, het inzicht door, dat als de Kerk de mensen van deze tijd iets te bieden heeft, dat niet op de eerste plaats maatschappelijke inzichten zijn maar het contact met het heilige of nog liever met de Heilige. Dat het niet de taak van de liturgie van de Kerk is mensen gevoelig te maken voor de heelheid van de schepping of de nadelen van globalisering maar ze in contact te brengen met de mysteries van God.
Laten we in de kerk de glaswand naar de wereld maar sluiten en ons oog en ons hart weer richten op God. De liturgie, met als hoogtepunt de eucharistie is geen actieviering, zelfs geen bezinning op actie. Het is binnentreden in Gods mysteries. En pas als we Hem ontmoet hebben in zijn mysteries kunnen we de wereld gelovig en kordaat tegemoet treden.

Lees hier verder:  http://www.mennenpr.nl/eucharistie_als_mysterieviering.html