“With a little help from my friends…”
[beeldbron: cartoon van de Israëlische tekenaar Ronny Gordon – Arutz Sheva]

VN-Veiligheidsraad Resolutie 2334, aangenomen op 23 december 2016, was een politieke versterking van de UNESCO-resolutie, die de geschiedenis van Israël in het historische thuisland uit de Bijbel wiste en verving door de Koranversie van de Bijbel.

Deze VN-resolutie bewijst eens te meer dat er een islamitische controle is over de politiek en de cultuur in de internationale instellingen. Geleid op een dwaalspoor, weg van hun primaire missie, zijn deze internationale organisaties hulpmiddelen van corruptie geworden, ter versterking van de islamitische macht wereldwijd.

Maar laten we niet vergeten dat de voorstemmers staatshoofden zijn, volledig bewuste en verantwoordelijke personen, met belangen en ideologieën die vaak crimineel zijn, en dat ze niet allemaal een vertegenwoordiging zijn van de opinie van hun volk dat zij tiranniseren, met inbegrip van de Europese “democratieën”. Hun meest recente resoluties bevestigen niet alleen de overwinning van het jihadisme en het analfabetisme: ze geven ook het succes aan van de jarenlange inspanningen van het naoorlogse Europa, dat maar bezig blijft met het vernietigen, belasteren en de-legitimiseren van de Hebreeuwse staat, in de naam van het islamitische recht. Het begin van deze lange reis dateert vanaf 1967, in Frankrijk.

Wat zijn dan wel deze Israëlische “nederzettingen”, die de naties zo enorm obsederen? Zijn het uitgestrekte gebieden met duizenden kilometers van Israël, gaan ze over de zeeën en oceanen? Hoe kunnen zo weinig mensen hen dan “veroveren”? Laten wij de feiten niet vergeten: in 1948 verklaarde de Arabische Liga een jihad ter vernietiging van de Joodse staat. De legers van vijf Arabische Staten overschreden de grenzen van Palestina, waar de San Remo-resolutie (1920) een legitimiteit had erkend van een Joodse Nationaal Tehuis.

Egypte nam daarbij Gaza in beslag, Syrië het gebied op de Golan, en Transjordanië koloniseerde het gebied van Judea en Samaria en de oude stad van Jeruzalem. De Joodse inwoners werden vermoord of verdreven door de Arabische kolonisten, die hun bezittingen en huizen in beslag namen en hun synagogen en begraafplaatsen verwoestten. De strijd stopte met een wapenstilstand en op de wapenstilstandslijnen (van 1949), en er was geen vrede en er werden geen internationale grenzen erkend.

Maar tot de grote teleurstelling van miljoenen Nazi-Europeanen en hun medewerkers werd Israël niet weggevaagd. Ook verwelkomde het land de miljoen Joden die waren beroofd en verdreven uit de Arabische landen. Geen Europese natie protesteerde tegen de islamitische kolonisatie van de Joods-Palestijnse gebieden, of tegen de uitzetting van de Joodse bewoners en de inbeslagname van hun bezittingen, ook niet tegen de vervolging van Joden in de Arabische landen. Tussen 1949 en 1967, toen de Israëli’s werden samengebracht in een besloten gebied zonder enige internationale grenzen en verduurden zij de eindeloze jihadistische aanvallen van hun buren.

Lees hier verder op de site van The Gatestone Institute

Bron: Brabosh.com