Een niet katholieke UCL en politiek correcte bisschoppen

mennen Als op een katholieke universiteit een docent filosofie op zijn vakgebied tot de conclusie komt dat abortus moord is op onschuldige menselijke wezens en dus moreel ontoelaatbaar, dan komt dat één op één overeen met de katholieke leer. Je zou dan verwachten dat de leiding van de universiteit blij is met een dergelijke professor die toch in zijn colleges de katholieke grondslag van de universiteit uitdraagt. Zo niet de UCL (Université Catholique de Louvain), dat is de Franstalige afdeling van de Leuvense katholieke Universiteit. Zij zet in plaats daarvan de professor op non-actief en start een disciplinaire procedure tegen hem. De Universiteit deelt mee dat ze loyaal is aan de Belgische wetten – en daarin is abortus goedgekeurd – en dat ze het eens is met het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw zoals dat in die wetten is neergelegd. Je zou zeggen: dat is de wereld op zijn kop. Het is immers voor ieder weldenkende katholiek een schokkend idee dat een katholieke universiteit meent dat de moraal niet bepaald wordt door de (natuur)wet van God, verkondigd en uitgelegd door de Kerk, maar door libertijns-heidense wetten, goedgekeurd door een parlement dat niet meer moreel besef heeft als het “politiek correcte gevoel van het ogenblik”. Zover gaat blijkbaar de decadentie dat een katholieke instelling een katholieke werknemer vervolgt omdat hij katholiek is.

Je zou dan verwachten dat de Bisschoppen die toch de behoeders zijn van de katholiciteit van hun universiteit in de bres springen voor een moedige katholieke filosofieprofessor die (wellicht als een van de weinigen) doet wat je van hem mag verwachten. Maar niets is minder waar. De bisschoppen in het algemeen, maar zeker die van België, blinken uit in een welbepaalde, verkeerde beleving van de deugd van “prudentia” die hen voornamelijk verleidt tot nietszeggende uitspraken en katholiek non-beleid. Ze voelen er blijkbaar niets voor martelaren te worden voor de katholieke waarheid. Daarmee missen zij echter in hoge mate die andere hoofddeugd, namelijk die van de “fortitudo” (kracht, vastberadenheid) die in onze tijd zo nodig is. Immers binnen een moreel verziekte en verloederde maatschappij, is het de taak van de Kerk, lees de bisschoppen, “te pas en te onpas” (2 Tim. 4, 2) de waarheid van God omtrent de zedelijke orde te verkondigen. Anders maken ze zich mede schuldig aan hen die verloren gaan.

Pater Tommy Scholtes sj, de woordvoerder van het episcopaat, zegt dat ze niet willen tussenkomen bij de interne disciplinaire procedure. De bisschoppen wachten de uitslag af. Ze hopen dat er naar aanleiding van de kwestie een “sereen maatschappelijk debat” over abortus kan ontstaan. “De Kerk is tegen abortus maar maakt onderscheid tussen een daad en personen. Zij begrijpt dat vrouwen of koppels soms voor abortus kiezen. Het is een drama voor het kind, de ouders en de maatschappij. Uit begrip voor de omstandigheden wil zij met nuance en tact en zonder veroordeling hierover spreken”. Natuurlijk moet je onderscheid maken tussen de zonde en de zondaar maar dat betekent toch niet dat je wazig hoeft te doen over de zonde. Zou pater Scholtes op zelfde manier praten over moord, kindermisbruik of jodenvervolging om maar enkele zware zondes te noemen? Ik denk het niet, want dat zou maatschappelijk niet geaccepteerd worden. Toch geldt ook dan dat je onderscheid moet maken tussen de daad op zich en de schuld van degene die de daad bedrijft. Nee, pater Scholtes, u durft abortus niet radicaal te veroordelen als een daad die per se altijd kwaad is zoals de Kerk leert. Want dat past niet in heidense publieke opinie. U wilt met de bisschoppen blijkbaar net zover gaan dat je het katholieke geloof niet ontkent, maar dat je je er ook maatschappelijk geen buil aan valt. Natuurlijk moeten wij in het pastoraal omgaan met de dader begrip en mededogen tonen maar dat betekent niet dat we de daad op zich niet mogen en moeten veroordelen. Zo staat er op moord in het kerkelijk recht geen automatische excommunicatie maar wel op de moord op een weerloos kind in de moederschoot. Dat is dus blijkbaar veel erger. Dat neemt niet weg dat als de daders berouw tonen er altijd barmhartigheid is. Maar een soort voorafgaande of begeleidende barmhartigheid als die van pater Scholtes en dus van de Belgische bisschoppen is niet katholiek. In dit verhaal gedraagt zich maar één persoon als een echte katholiek en dat Stéphane Mercier, de jonge filosofieprofessor.

Vlijmen 6 april 2017, http://www.mennenpr.nl/