After the publication of the Apostolic Exhortation “Amoris laetitia” (2016) various bishops issued at local, regional, and national levels applicable norms regarding the sacramental discipline of those faithful, called “divorced and remarried,” who having still a living spouse to whom they are united with a valid sacramental matrimonial bond, have nevertheless begun a stable cohabitation more uxorio with a person who is not their legitimate spouse.
The aforementioned rules provide inter alia that in individual cases the persons, called “divorced and remarried,” may receive the sacrament of Penance and Holy Communion, while continuing to live habitually and intentionally more uxorio with a person who is not their legitimate spouse. These pastoral norms have received approval from various hierarchical authorities. Some of these norms have received approval even from the supreme authority of the Church.
KAZAKHSTAN BISHOPS MAKE PROFESSION OF FAITH: “WE ARE NOT ALLOWED TO BE SILENT”
Verklaring van de onveranderlijke waarheden over het sacramenteel huwelijk
Na de publicatie van de Apostolische Exhortatie “Amoris Laetitia” (2016), vaardigden verschillende bisschoppen op lokale, regionale en nationale niveaus toepasbare normen betreffende de sacramentele discipline van die gelovigen, genaamd “gescheiden en hertrouwd”, die, terwijl ze nog steeds een levende echtgenoot hebben waarmee ze verenigd zijn met een geldige sacramentele huwelijksband, desalniettemin een stabiele samenwoning more uxorio begonnen zijn met een persoon die hun wettige echtgenoot niet is.
De voorgenoemde regels voorzien inter alia dat in individuele gevallen de personen, genaamd “gescheiden en hertrouwd”, het sacrament van de Biecht en de Heilige Communie mogen ontvangen, terwijl ze gewoon en doelbewust more uxorio leven met een persoon die niet hun wettige echtgenoot is. Deze pastorale normen hebben goedkeuring gekregen van verschillende hiërarchische autoriteiten. Sommige van deze normen hebben zelfs goedkeuring gekregen van de opperste autoriteit van de Kerk.
De verspreiding van deze kerkelijk goedgekeurde pastorale normen heeft een aanzienlijke en almaar toenemende verwarring veroorzaakt onder de gelovigen en de geestelijken, een verwarring die de centrale manifestaties van het leven van de Kerk raakt, zoals een sacramenteel huwelijk met de familie, de huiskerken en het sacrament van de Meest Heilige Eucharistie.
Volgens de leer van de Kerk, geeft enkel de sacramentele huwelijksband de grondslag voor een huiskerk (zie 2e Vat. Concilie, Lumen Gentium, 11). De toelating van de zogenaamde “gescheiden en hertrouwde” gelovigen tot de Heilige Communie, die de hoogste uiting is van de eenheid van Christus de Bruidegom met Zijn Kerk, betekent in de praktijk een manier van het goedkeuren of wettig maken van echtscheiding, en in deze betekenis een soort van introductie van echtscheiding in het leven van de Kerk.
De vernoemde pastorale normen worden in de praktijk en in de tijd onthuld als een middel om de ‘plaag van echtscheiding’ te verspreiden (een uitdrukking gebruikt door het Tweede Vaticaans Concilie, zie Gaudium et spes, 47). Het is een kwestie van het verspreiden van de ‘plaag van echtscheiding’, zelfs in het leven van de Kerk, wanneer de Kerk, in plaats hiervan, vanwege haar onvoorwaardelijke trouw aan de leer van Christus, een bolwerk zou moeten zijn, en een onmiskenbaar teken van tegenspraak tegen de plaag van echtscheiding die elke dag weliger tiert in de burgerlijke samenleving.
Geef Mij je liefde 